We kennen de opzet. Een groep vrienden komen allemaal overeen om elkaar te ontmoeten in een hut in het bos voor een geïsoleerde quality time. Ze ontmoetten elkaar allemaal op de universiteit, maar ze zijn nu professionals die in de dertig zijn. Dus, wat is de twist? Ze zijn allemaal zwart en ze zijn daar om Juneteenth te vieren, een feestdag om de slaven in Texas te herdenken die hoorden dat ze eindelijk vrij waren. In het heden zijn deze zwarte professionals een voorbeeld van hoe ver we zijn gekomen. Maar zelfs nu is witheid nog steeds een gevaar. De hut waarin ze verblijven is eigendom van een blanke familie en iedereen om hen heen in de stad is blank. Het is een horrorverhaal, maar niet helemaal zoals we gewend zijn. Omdat in dit verhaal tragedie wordt ontmoet door komedie.
Misschien is dat een overdreven serieuze manier om een horrorkomedie te beschrijven, maar de implicaties van Het zwart worden zijn zwaar. Een viering van vrijheid wordt een gevecht om te overleven, en er is echt niets zwarter dan racisme met humor onder ogen te zien. Het soort humor dat hoort bij het weten dat alle kansen tegen je zijn gestapeld, en toch moet je doorgaan. Deze jonge zwarte mensen kijken de dood in de ogen en lachen. Zelfs de slogan van de film - "We kunnen niet allemaal eerst sterven" - is een speelse strijdkreet, die de manier erkent waarop het horrorgenre de neiging heeft ons van de hand te doen ten gunste van blanke helden. Ze weten dat er niet van ze wordt verwacht dat ze het overleven, en daarom moeten ze dat wel.
Het zwart worden film, gebaseerd op de virale Comedy Central-short met dezelfde naam, beschermt zijn personages met een glanzende glans van meta-commentaar. Regisseur Tim Story, vooral bekend van helming Barbershop, verpakt dit horrorverhaal in een ruimte waar grappen gemakkelijk vloeien en de dood zelden komt. Het is niet helemaal Scary Movie, maar het staat ver af van de angst die we hebben ervaren in Black horror in de nasleep van Eruit. Onlangs concentreerde Black horror zich op somber lijden, in een poging het werk van Jordan Peele's regiedebuut na te bootsen, maar zonder enige humor. Het zwart worden lijkt daar een directe reactie op te zijn.
Wanneer Lisa (Antoinette Robertson), Dewayne (Dewayne Perkins), Allison (Grace Byers), Nnamdi (Sinqua Walls), King (Melvin Gregg), Shanika (X Mayo) en de onhandige Clifton (Jermaine Fowler) voor Tijdens de viering van juni zijn hun vrienden Morgan (Yvonne Orji) en Shawn (Jay Pharoah) op mysterieuze wijze afwezig. Ze proberen hun onbehagen te negeren door zich onder te dompelen in spelletjes, drugs en vooral vriendendrama. Maar scenarioschrijvers DeWayne Perkins en Tracy Oliver vinden een manier om het gevaar persoonlijk genoeg te maken om hen tot actie te dwingen. Het komt met de introductie van een vreemde kamer, die een spel bevat waar ze nog nooit van hebben gehoord, The Blackening. Een karikatuur met een gezicht dat de door kurk zwartgeblakerde racistische beelden met rode lippen nabootst die het amusement doordrongen sinds Jim Crow prominent op het spelbord zit. Het spreekt met een opgewekte maar dreigende stem, onsympathiek tegenover zijn spelers.
Aanvankelijk is iedereen klaar voor de uitdaging. Hun genre-savviness zorgt voor veel van de humor. De film is op zijn sterkst wanneer hij het inherente gevaar van zwart zijn erkent en hoe het ons heeft gedwongen om voorzichtiger te zijn. Wanneer wij als zwarte mensen naar horrorfilms kijken, hebben we altijd de neiging om erop te wijzen hoe slecht blanke hoofdrolspelers beslissingen nemen. We lopen niet zomaar het gevaar in. We zouden niemand met een badge vertrouwen. En het allerbelangrijkste: we zouden onszelf niet opofferen om blanken te redden. De personages erin Het zwart worden doe geen van die dingen, handel snel en pragmatisch met minimale tijd om ineen te krimpen en bang te zijn voor wat ze moeten doen.
Naast de raciale kritiek die inherent is aan de film, is er een sterke focus op ongelijkheid binnen vriendschappen. Maar de thema's sluiten niet zo goed aan op het hoofdverhaal. In de meeste slashers worden de personages boos als ze alleen zijn. Maar in Het zwart worden iedereen is een verenigd front, komisch en emotioneel volledig synchroon met elkaar, dus er is niet veel reden voor verandering. Een grote breuk binnen de vriendengroep, of het nu een groeiende economische kloof was of een intellectueel meningsverschil over ras en politiek, had dwingend kunnen zijn om te onderzoeken in een horroromgeving. Een van de geweldige dingen van de doorbraakfilm van Story Barbershop is hoe het liet zien hoe zwarte mensen het oneens kunnen zijn en verhitte discussies kunnen aangaan, voordat ze uiteindelijk weer bij elkaar komen. Maar in plaats van te onderzoeken hoe bepaalde vriendengroepen met elkaar in conflict kunnen komen en onbewust een sociale hiërarchie kunnen creëren, Het zwart worden is uitsluitend geïnteresseerd in de dynamiek tussen twee leden van de groep - Dewayne en Lisa.
Helaas is dat conflict het zwakste deel van de film. Het idee erachter is overtuigend: relaties tussen heterovrouwen en hun beste homovrienden kunnen uit balans zijn. Homoseksuele beste vrienden, op het scherm en in het leven, worden vaak gezien als ondersteunende systemen voor het lopen, die waar nodig aanmoediging en troost bieden. Dit is hoe Dewayne over zijn relatie met Lisa denkt. Maar hun verhaallijn wordt uiteindelijk nog steeds in haar voordeel gewogen. We weten niets over Dewayne buiten zijn relatie met Lisa, ook al is hij bevriend met iedereen in de groep. En als het tijd is voor hun climaxargument met elkaar, hebben wij als publiek weinig te doen. Wat verloor Dewayne in de tijd dat hij Lisa ondersteunde? Was er romantische liefde in zijn leven? Is er nu een? En waarom was er zo'n extreme situatie nodig voor deze twee om het uit te werken?
uiteindelijk Het zwart worden lijdt aan een beetje te weinig gaar als het gaat om zijn personages en thema's. Maar de chemie tussen de cast van Het zwart worden en vrij vloeiende grappen houden de film overeind, ook al wordt het steeds duidelijker dat de inzet niet zo hoog is als ze zou kunnen zijn. Byers, Gregg en X Mayo zijn hier de uitblinkers en bezorgen de film zowel verbaal als met hun fysieke komedie de grootste lach. Het spelbord zelf voelt enigszins onderbenut, maar het is effectief om deze personages te krijgen waar ze heen gaan. Waar ze aankomen is niet helemaal waar we verwachten, maar het is toch een leuke rit, met als resultaat Het zwart worden een hoogtepunt zijn in horror-komediefilms die de afgelopen jaren zijn uitgebracht.
