ARSA: Haydutlar tarafından katledilen bir ailenin hayatta kalan üyesi, ailesinin atıyla katillerden kaçmaya çalışır.
GÖZDEN: Stüdyolar ve yapım şirketleri genellikle korku filmlerini basit korku filmleri olarak pazarlamaya çalışırlar. “Yükseltilmiş korku” terimini bu şekilde elde ederiz. Bu, bir pazarlamacının, tanıtımını yaptıkları korku filminin sizin ortalama korku filminiz olmadığı fikrini anlamaya çalışmasının bir yolu. Bu özel bir şey, korku denilen diğer çöplerin üzerinde tutulacak bir film. Korku etiketini kabul etmeye yönelik bu isteksizlik göz önüne alındığında, Paramount'un pazarlama direktörü Michael Patrick Jann'ın zekice adlandırılmış filmini seçmesi şaşırtıcı. Organ Trail (1800'lerde Missouri Nehri'ni Oregon'daki vadilere bağlayan bir vagon yolu olan gerçek hayattaki Oregon Yolu'ndan esinlenerek) bir "Korku Batılısı" olarak… çünkü böyle yaparak, korku markasını benim yapmayacağım bir filme tokatladılar. Aksi halde bir korku filmi olmayı düşünmedim.
Organ Trail cesetlerden ve dökülen kandan nasibini alıyor ve karla kaplı kırsal kesimde dolaşan kana susamış bir haydut çetesi var, ancak gerilim veya şiddet anları beni nadiren "Vay canına, bu gerçekten bir korku filmi!" Film neredeyse jeneriğe ulaşana kadar korku aklımdan geçmedi ve bunun tek nedeni, haydutlardan birinin beklenmedik bir şekilde, onun sonu olması gereken bir olaydan sağ çıktıktan sonra ortaya çıkmasıydı. Bir slasher'ın esnekliğine sahip.
Jann, korku alanını daha iyi öğrenebilirdi, filmi daha yoğun yapabilirdi... ama o genellikle diğer tarafa meyleder. Organ Trail o kadar acı verici derecede yavaş bir tempoya sahip bir film ki, çok uzun süren gösterim süresinin çoğu için Jann, Western'ini ağır bir sanat evi filmi yapmakla daha çok ilgileniyormuş gibi geliyor. Megan Turner tarafından yazılan senaryo, daha hızlı ve çok daha etkili bir şeyin temelini oluşturabilirdi. Bu hikayenin devam etmesi için 112 dakika gerekli değildi; muhtemelen 90 dakika veya daha kısa bir çalışma süresiyle yalın ve ortalama bir film olarak ekrana getirilebilirdi. Ve olsaydı çok daha ilginç ve eğlenceli olurdu.
Ayar Montana, 1870. Dört kişilik bir aile - baş karakterimiz Abby rolünde Zoé De Grand Maison, artı Mather Zickel, Lisa LoCicero ve Lukas Jann - kar fırtınasından kaçarken bir katliam sahnesiyle karşılaşırlar. Hayatta kalan bir kişi var: Olivia Grace Applegate, elleri oklarla sıkıştırılarak ölüme terk edilen Cassidy rolünde. Ailesi onu kurtarır, yamalarını yapar, kamplarına götürür… ve gece katliamı gerçekleştiren dört haydut (Sam Trammell, Nicholas Logan, Alejandro Akara ve Michael Abbott Jr.) ortaya çıkar ve aynısını yapar. Abby'nin ailesine. Abby ve Cassidy'yi operasyon üslerine geri götürürler ve oradan film, Abby'nin ailesinin katillerinden kurtulma girişiminin öyküsünü yavaş yavaş anlatır... bu sırada ailesinin son atı olduğunu düşündüğü atını elinde tutmayı umar. kalan aile üyesi.
Burada ve orada aksiyon ve şiddet patlamaları var ve Clé Bennett, Jessica Francis Dukes ve Thomas Lennon gibi karakterlerin oynadığı karakterler de yol boyunca bu kötü duruma karışıyor. Ancak bu aksiyon ve şiddet anları canlandırıcıyken ve Jann ile görüntü yönetmeni Joe Kessler, Organ Trail izlemek için güzel bir film, her şey çok yavaş oluyor ve karakter etkileşimleri ya çok sade ya da (haydutlar birbirleriyle konuşurken) çok rahatsız edici.
Westernleri severim ve korku filmlerini severim ve ikisinin unsurlarının birbirine karışması hoşuma gidiyor. Keşke korku Westernleri daha sık yapılsa. Ama koymak istediğiniz tür etiketi ne olursa olsun Organ Trail, Ben izlerken pek eğlenmedim. Oldukça sıkıcı buldum. Orada bazı iyi fikirler var, ancak hantal uygulama hikaye için doğru değildi.
Paramount veriyor Organ Trail üzerinde bir dijital yayın Mayıs 12th.
